Ετικέτες
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι η Αριστερά στη σημερινή Ελλάδα είναι κάτι παραπάνω από διασπασμένη… Υπάρχουν δεκάδες κόμματα στην ελληνική πολιτική σκηνή τα οποία χρησιμοποιούν για τον εαυτό τους τον χαρακτηρισμό του αμιγούς και του αυθεντικού αριστερού, ενώ το καθένα έχει άλλοτε τερατώδεις και άλλοτε ασήμαντες διαφορές με τα εφάμιλλά του κινήματα.
Τα κόμματα που εκφράζουν τον κομμουνισμό, για παράδειγμα, φτάνουν στον αριθμό τα 7-8… Είναι το Κ.Κ.Ε, το Κ.Κ.Ε (μ-λ) Μ-Λ Κ.Κ.Ε, η Ο.Κ.Δ.Ε, η Ο.Α.Κ.Κ.Ε, η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α και οι Ε.Ε.Κ Τροτσκιστές, το καθένα από τα οποία διαφωνεί ακόμη και για ψύλλου πήδημα με το άλλο. Είναι χαρακτηριστικό και άξιο αναφοράς ότι τα δύο κόμματα Κ.Κ.Ε (μαρξιστικό-λενινιστικό) και Μαρξιστικό-Λενινιστικό Κ.Κ.Ε, με τη θεμελιώδη αυτή διαφορά μεταξύ τους (αν το μου-λού μπαίνει μπροστά ή πίσω από τα αρχικά) παρέμεναν επί 36 χρόνια χωρισμένα! Ίσως στους προηγούμενους πολιτικούς σχηματισμούς να συμπεριλαμβάνεται και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α ο οποίος εμπεριέχει πολυάριθμες συνιστώσες με πομπώδεις τίτλους και λέξεις όπως «Κομμουνιστικός» «Διεθνιστικός» «Ριζοσπαστικός» κ.ο.κ….
Τώρα, όσον αφορά στην πιο «λαϊτ» αριστερά συναντάμε και εκεί ευρείες διαφοροποιήσεις. Έχουμε το ΠΑ.ΣΟ.Κ να αναζητά την ταυτότητά του ανάμεσα σε αυτό που δηλώνει ότι είναι (σοσιαλιστικό) και στο τι πραγματικά είναι (νεοφιλελεύθερο), την Δημοκρατική Αριστερά του άλλοτε Συριζαίου και προ-άλλοτε ΚΚΕ Εσωτερικού Κουβέλη, την Κοινωνική Συμφωνία της εκ των σοσιαλιστικών σπλάγχνων τεχθείσης Κατσέλη καθώς και την απολιθωμένη «Ένωση Κεντρώων» του –βαράω γραφεία, σπάζω ποτήρια- Βασίλη Λεβέντη…
Και όποιοι νομίζουν ότι όλα αυτά οφείλονται στην κακοδαιμονία της ελληνικής φυλής, χαρακτηριστικό της οποίας είναι η έντονη διάθεσή της για φαγωμάρα, διάσπαση και αλληλοσύγκρουση κάνουν ένα μεγάλο λογικό άλμα και καταλήγουν σε ένα πολύ βιαστικό συμπέρασμα. Ίσως η ιστορία της αριστεράς μάς φανερώνει ότι και στη δική της ιδιοσυγκρασία υπάρχει έντονο το στοιχείο της φαγωμάρας και της «συντροφικής» διαφοροποίησης. Εμείς, εδώ, θα επικεντρωθούμε στον κομμουνισμό.
Και από πού να αρχίσει κανείς μ’ αυτόν τον κομμουνισμό της απτόητης ενότητας και της συντροφικής αλληλεγγύης… Στη διάρκεια του 20ου αιώνα ο Λένιν τα έβαλε με τον ως τότε σύντροφό του και διεθνιστή Τρότσκι, τον οποίο και αργότερα εξετέλεσε (δημοκρατικές διαδικασίες πάντα). Ο Στάλιν τα χάλασε με τον «αδελφό» Μάο και έτσι πήραν οριστικό «διαζύγιο» μεταξύ τους. Ο Χότζα της Αλβανίας τα χάλασε με τον Στάλιν, ακολούθησε το Μάο και μετά τα χάλασε και με τον ίδιο τον Μάο οπότε και ακολούθησε πολιτική απομονωτισμού της χώρας, με αποτέλεσμα οι Αλβανοί της εποχής του να μην ξέρουν για την ύπαρξη του υπόλοιπου κόσμου. Ο Τσαουσέσκου μάλωσε με τη Μόσχα και ακολούθησε τη δική του τακτική στη ζωή της Ρουμανίας. Ο Τίτο διαχώρισε εντελώς τη θέση του από το Σοβιετικό καθεστώς και προχώρησε ακόμη πιο πέρα, με την ίδρυση του περίφημου «Κινήματος των Αδεσμεύτων», των κομμουνιστικών δηλαδή χωρών που έκαναν ανταρσία στη Μόσχα.
Η Ουγγαρία αποφάσισε να πάρει πιο φιλελεύθερα μέτρα για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης που είχε έρθει στη χώρα λόγω του επιβληθέντος σε αυτήν κομμουνισμού, με αποτέλεσμα οι Σοβιετικοί να καταπνίξουν την εξέγερση της Βουδαπέστης στο αίμα των φοιτητών της. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και την Πράγα της Τσεχίας. Στην Κίνα οι κομμουνιστές δεν ακολούθησαν το δρόμο του δογματικού οικονομικού κομμουνισμού, διαφοροποιήθηκαν από εκείνον και αποφάσισαν να φιλελευθεροποιήσουν την οικονομία τους με αποτέλεσμα το λεγόμενο «κινεζικό θαύμα» στο χώρο των παγκόσμιων αγορών. Το ίδιο συνέβη και στην …επαναστατική Κούβα, όπου ακόμη και ο σκληροπυρηνικός Κάστρο «έβαλε νερό στο κρασί του» και προέβη σε ιδιωτικοποιήσεις οργανισμών και σε ανοίγματα επαγγελμάτων (όπως αυτό των κουρέων)… Πέρα από όλα αυτά είχαμε και πάμπολλες διαφοροποιήσεις, σε ακαδημαϊκό επίπεδο, αρκετών άγγλων καθηγητών- θεωρητικών του μαρξισμού πάνω στη σοσιαλιστική και κομμουνιστική θεώρηση των πραγμάτων (όπως π.χ ο E.P Thomson).
Από όλα τα παραπάνω συμπεραίνουμε πως το μεγάλο πρόβλημα της Αριστεράς δεν είναι ούτε ο καπιταλισμός ούτε τα μονοπώλια ούτε οι όποιοι «εχθροί του λαού» αλλά η μεγάλη και χαοτική εσωτερική της διαφοροποίηση, η οποία έχει ισχυρά ερείσματα στο σκοτεινό της παρελθόν αλλά και στο φθίνον της μέλλον. Αυτή η αριστερά είναι εκείνη η ιδεολογία που υποτίθεται ότι έχει λύσεις για τα πάντα αλλά ουσιαστικά δεν μπορεί να τα φτιάξει με τον ίδιο της τον εαυτό και τα χαλάει με τους συντρόφους της ακόμη και για το καθημερινό φαγητό. Είναι ένα μωσαϊκό αντικρουόμενων απόψεων και θεωρητικών ερμηνειών που επαγγέλλεται και οραματίζεται την ιδανική ανθρώπινη κοινωνία της ισότητας και της δικαιοσύνης (ωραία λόγια…) χωρίς ποτέ η ίδια να την έχει εφαρμόσει στις χώρες όπου επιβλήθηκε είτε με βία και αίμα είτε με ανεύθυνο λαϊκισμό. Χωρίς καν να μπορεί να προτείνει ρεαλιστικές λύσεις και εφαρμόσιμα για τον 21ο αιώνα μέτρα. Δυστυχώς, όμως, μια τέτοιου είδους αριστερά που διαφωνεί με τους πολιτικούς της συγγενείς αλλά και με το ίδιο της το σώμα (συνιστώσες;) ανέρχεται και σήμερα σε μια εν δυνάμει κυβερνητική δύναμη, με όσα δεινά μπορεί να συνεπάγονται από μια τέτοια επιλογή…
Δύναμη Ελλήνων 